Posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu (w dobrej wierze) lub od lat trzydziestu (w złej wierze) jako posiadacz samoistny. Posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten kto nią faktycznie włada jak właściciel. Posiadaczem samoistnym nieruchomości nie jest zatem najemca, dzierżawca, użytkownik lub też mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą.
„Dobra wiara posiadacza występuje wówczas, gdy posiadanie rozpoczęło się w takich okolicznościach, które usprawiedliwiały przekonanie posiadacza, że nie narusza on cudzego prawa, względnie, gdy posiadacz powołując się na przysługujące mu prawo błędnie przypuszcza, że prawo to mu przysługuje, jeśli tylko owo błędne przypuszczenie w danych okolicznościach sprawy uznać należy za usprawiedliwione. Z kolei w złej wierze jest ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo wie, że prawo to mu nie przysługuje albo też ten, kto wprawdzie ma świadomość co do nie przysługiwania mu określonego prawa, jednakże jego niewiedza nie jest usprawiedliwiona w świetle okoliczności danej sprawy. Dobrą wiarę wyłącza zarówno pozytywna wiedza o braku przysługującego prawa, jak i brak takiej wiedzy wynikający z braku należytej staranności, a więc niedbalstwa” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 czerwca 2022 r. II CSKP 517/22).
